Als klein meisje groeide ik op in een warm gezin in Nieuwegein. Je vond me meestal met meestal met een boek in mijn handen of gebogen over een tekenblok met een potlood en stiften. 

Ik ging graag naar school, maar was ook een beetje een buitenbeentje. Niet op een vervelende manier, maar ik ging gewoon mijn eigen weg en deed niet mee met de massa. 

Tijdens mijn puberteit was ik niet van het shoppen en uitgaan, maar was ik vooral op de manege. Na mijn eindexamen koos ik voor een tussenjaar om te werken, mijn rijbewijs te halen en een reis te maken naar Guatemala.

Na dat avontuur en een periode van ziek-zijn, lootten ze me in voor Geneeskunde. De meeste mensen zijn dan dolgelukkig, maar ik kwam er al snel achter: dit is niets voor mij. Ik wilde geen dokter worden, dus stopte ik met studeren en ging ik werken. 

Via via begon ik als secretaresse. Dat was eerst fantastisch, want hier kon ik al mijn regelkwaliteiten in kwijt. In dit vak groeide ik door en werkte ik op veel verschillende plekken. Maar ik liep regelmatig tegen grenzen aan. En ik ben nu eenmaal iemand die graag haar eigen kaders bepaalt. 

Daar kwam bij dat ik ontzettend nieuwsgierig én leergierig ben. Erg fijn, maar het heeft als uitdaging dat ik snel onderprikkeld (lees: verveeld) raak als ik iets eenmaal ken. Binnen de kaders van loondienst bleef dat een terugkerende muur.

Via een collega ontmoette ik op mijn 20e mijn (inmiddels) man. Al snel woonden we samen in Utrecht en in 2025 kwam onze Iris ter wereld. 

We verhuisden terug naar Nieuwegein. Waar ik dat als kind maar saai vond, blijkt dat een heerlijke plek! Ondertussen werkte ik voor de Universiteit Utrecht op een leuk secretariaat bij de Bétafaculteit. Ik vond een fijne balans tussen parttime werken, mijn gezin en genoeg tijd om te lezen, tuinieren en te wandelen langs het water waar we aan wonen. 

Hoe leuk die baan bij de UU ook was — die muur keerde weer terug. Op een gegeven moment werd duidelijk dat er een andere verandering dan 'gewoon weer een nieuwe baan' nodig was om écht gelukkig te zijn in wat ik doe.

Toen mijn dochter naar school ging, kreeg ik de ruimte om te onderzoeken wat er nog meer mogelijk was qua werk. Ik ontdekte het bestaan van de 

Virtual Assistant, toen nog relatief nieuw in Nederland. Als VA leek ik mijn passie gevonden te hebben: precies doen waar ik goed in ben — dingen ordenen en regelen, maar dan met de vrijheid om zélf te kiezen voor wie ik dat doe, hoe ik dat doe en regelmatig afwisseling van taken. 

Klokslag pandemie startte ik mijn bedrijf. Het ging snel: binnen 6 maanden had ik genoeg klanten om mijn baan op te zeggen en fulltime te ondernemen. Als dat geen bewijs is dat wachten op het perfecte moment onzin is, weet ik het ook niet meer. Ik kreeg steeds meer energie en geniet volop van de vrijheid om mijn eigen grenzen en voorwaarden te bepalen.

Het werken als VA was te gek. En toch: ik ontdekte dat ik de meeste energie kreeg van de werkoverleggen. Van samen sparren over nieuwe plannen en dan uitstippelen wat de slimste volgende stap is. Dat is nog steeds waar ik het meeste van AAN ga. 

Dus maakte ik een plan om ervoor te zorgen dat dit meer ruimte kreeg in mijn bedrijf. Zodat ik ook jou kan helpen ontdekken wat jou nou helemaal blij maakt in jouw bedrijf. 

Als mentor combineer ik het strategische met het praktische en voel ik me als een vis in het water. Naast de 1-op-1-trajecten als businessmentor werk ik ook nog als businessmanager voor Gouden Lijntjes, voor mij de perfecte combinatie.